Op woensdag 25 juli hebben we de volgende 21 kilometer van de Dales High Way gelopen, van Addingham naar Hetton. Het was een paar graden minder warm dan een dag eerder, 20 graden in plaats van 24. Om te lopen was dat wel beter. Het was ook bewolkt, en tussen km 12 en 16 hadden we motregen. Na weer van het full english breakfast te hebben genoten en de rugzakken klaar te hebben gezet voor de transporteur vertrokken we. We liepen al snel het dorp uit, en het inmiddels bekende heuvellandschap in.

Na een paar uur kwamen we Skipton binnen, waar het toevallig woensdag marktdag was. Dat kwam goed uit, we moesten nog wat regelen voor de lunch. Op de markt waren echter vooral veel spullen te koop, en niet zoveel te eten. We vonden gelukkig een kraampje met (Turkse?) hapjes, en sloegen daar een hoeveelheid van in, inclusief wat te drinken. We vonden verderop een plekje waar we even konden zitten om de hapjes naar binnen te werken, en het ging er goed in. Toen we weer verder wilden gaan ontdekten we dat we het route-boekje kwijt waren. Terug naar het hapjes-kraampje en gelukkig lag het daar nog! Dus weer verder, de stad uit en de heuvels weer in.

Al snel kwam de hoogste te beklimmen heuvel voor de dag in zicht, de Sharp Haw van 357 meter hoog. We werden achtervolgd door een groep ruige semi-militair uitziende kerels waarvan we dachten dat het criminele jongeren op strafkamp waren, en in de haast om die voor te blijven misten we een afslag. Het pad was sowieso moeilijk te zien, maar toen zij duidelijk een andere kant opgingen werd ons duidelijk dat wij ook die richting op hadden gemoeten. Wij hadden ook snel weer de juiste route te pakken, en omdat de paramilitairen ons voorbij waren konden we in een iets rustiger tempo verder. Vlak voordat we boven waren begon het te miezeren, maar we besloten toch even op het bankje daar bij te komen en te genieten van het indrukwekkende uitzicht.

Daarna gingen we weer verder, de heuvel weer af en door de landerijen. Het had er de afgelopen maanden veel geregend, en dat was goed te merken. Ook vandaag weer veel blubber en water, en moeilijk te belopen stukken. En natuurlijk weer veel koeien en schapen onderweg...

Tegen het eind van de route werd het wel erg zwaar, het begon harder te regenen, we moesten langs een asfaltweg naar het hotel, dat een eindje vanaf de route lag, en onze voeten deden inmiddels behoorlijk pijn. Maar we hebben het weer gehaald, en kwamen opgelucht bij het hotel aan. Daar wachtte nog even een verassing: op de slaapkamer stond maar 1 rugzak! De hotel-man die ons naar de kamer had gebracht ging het uitzoeken en kwam uiteindelijk met nog een sleutel terug, we hadden elk een eigen kamer! Op de tweede kamer stond inderdaad de andere rugzak. We fristen ons even op en meldden ons toen in het resaturant, om alweer heel erg lekker te eten. Vervolgens naar de kamers waar we als een blok hebben geslapen.

Naar dag 4