Om half zes vertrokken we uit het hotel en liepen een paar honderd meter naar de plek waar de bussen vertrokken. Er stonden denk ik wel 40 bussen op een rij langs de stoep. In de verte rechts zagen we een bus waar net mensen binnen gingen en we sloten ons aan in de rij. We stapten in, gingen zitten en de bus vertrok, het ging allemaal erg efficiënt! Onderweg naar Marathon kregen we in de bus instructies over de gang van zaken bij de start en de finish. Om vijf over half zeven kwamen we aan in Marathon, waar we een stukje moesten lopen naar het stadion waar de start zou zijn. Onderweg konden we onze kleren inleveren, kregen we een plastic zak om een beetje warm te blijven en werden we al toegejuicht door de vrijwilligers. De sfeer zat er al goed in. In het stadion was het vooral wachten, wel opgevrolijkt door muziek en een enthousiaste speaker, die onder meer het verhaal dat we in de bus hadden gehoord nog eens oplas. We konden even rondkijken bij het monument voor de marathon en de olympische vlam zien branden en er waren 300 wc's, waar toch uiteindelijk nog weer rijen voor stonden. Het was net licht geworden, de wind kwam opzetten en het was erg koud, dus ik probeerde toch een beetje in beweging te blijven.

Om kwart voor negen mochten we het startvak in, en werd de olympische eed afgelegd. Best wel kippenvel hoor, misschien wel van de kou, maar ook wel van het bijzondere moment. Om negen uur werd de eerste groep weg geschoten, ik startte in wave 5, 10 minuten later. Ik had me voorgenomen heel erg rustig te gaan starten, niet sneller dan 6 minuten per kilometer. Na 10 kilometer wilde ik dan kijken of ik het tempo vast zou kunnen houden als het parcours omhoog ging, of dat ik toch wat rustiger aan zou doen, of misschien juist wel wat zou versnellen. Na 400 meter stonden rechts van de weg al talloze mannen te plassen, en ik sloot me er bij aan, je wist maar nooit wanneer je anders weer zou kunnen! Terwijl ik daar stond hoorde ik al het startschot voor de volgende wave. Ik sloot achter aan onze eigen groep weer aan en werd weldra ingehaald door de snelsten van de groep achter ons. Ik vond iemand die precies 6 minuut 10 per kilometer liep en besloot voorlopig achter hem te blijven lopen.

We liepen via de weg waar we ook met de bus langs gebracht waren, een brede vierbaansweg met middenberm. Op de rechterbaan liepen wij, en de baan in tegengestelde richting was gereserveerd voor de hulpverleningsdiensten. We maakten even een bocht naar links om aan de kust rond het standbeeld van de generaal die destijds de slag bij Marathon had gewonnen te lopen en daar was ook al het 5 kilometer punt, tijd voor de eerste verzorging. Iedereen kreeg een flesje water, en terug ging het weer naar de weg naar Athene. Hier zagen we ook even de renners voor ons ons tegemoet komen, en ik zag nog even Ronald, die ook met onze groep mee was en die een wave voor mij was gestart. Verder kwamen we elke 2,5 kilometer langs zo'n post, overal kon je een flesje water aanpakken, en op de kilometers 10, 15, 20 etc. was er ook sportdrank, gels, banaan, cola enzo te krijgen, echt super goed voor elkaar! Elke bushalte was een EHBO post, en ook tussendoor waren er EHBO-ers, als je wat overkwam was hulp dus echt altijd vlakbij. Ik had zelf gels mee waarmee ik ook had getraind, 3 verschillende. Ik heb 5 gels gehad, op 5, 10, 15, 20 en 25 kilometer, toen was ik er wel klaar mee. Ik heb wel bij elke post een flesje water aangepakt en water gedronken. Ook elke kilometer (als mijn horloge trilde) nam ik een paar slokken water, en ik gooide water over me heen ter verkoeling, we liepen continu in de zon en met wat water over me heen koelde ik prima af, ook door de wind die we de hele weg tegen hadden.

We kwamen door een aantal plaatsen onderweg en overal stond het echt vol met mensen, er was muziek, er waren dansers en cheerleaders, het was één groot feest. "Bravo bravo" werd er continu geroepen, handjes werden uitgestoken om aan te tikken, echt een supersfeer! Na kilometer 8 begon de man waar ik achter liep wat langzamer te lopen en ik besloot hem voorbij te gaan. Het ging lekker, en bij 10,5 kilometer dacht ik echt "nou, dit nog 3 keer en dan ben ik er al". Net op dat moment boog de weg wat af naar rechts en gingen we de berg op… Dat viel wel even tegen hoor, mijn benen werden ineens wel heel zwaar. Meer mensen hadden er blijkbaar last van, want het tempo ging bij bijna iedereen ineens naar beneden. Ik vond een meisje dat zo rond de 6:30 per kilometer liep en liep daar verder maar een tijd gelijk mee op.

Zo rond kilometer 18 werd het lopen wel heel erg zwaar, en begon ik echt te twijfelen of ik het ooit zou kunnen halen, zo'n hele marathon. Ik heb natuurlijk al wel vaker een halve marathon gelopen, maar dan voelt kilometer 18 toch echt heel anders hoor. Het maakt toch wel heel veel uit of je nog 3 kilometer moet of nog 24! Er kwam een paar keer een ambulance met sirene langs op de linker weghelft, en ik zag bij elke EHBO post wel mensen uitstappen, misschien voor een blaar ofzo, maar soms zat er ook iemand met een goudfolie isolatiedeken om te wachten om opgehaald te worden. Ik stopte nog een keer om te plassen en liep vervolgens weer verder. Verstand op 0 en blik op oneindig, en gewoon doorlopen. In de bewoonde gebieden was het elke keer weer feest, en liep ik echt met een brok in de keel. Ik ging voor mijn gevoel echt helemaal stuk, en de emoties liggen dan blijkbaar nogal dicht onder de oppervlakte. Tranen in de ogen als iemand me aankeek en "Bravo bravo" riep, ik voel het nog nu ik het opschrijf...

Bij 30 kilometer had ik echt geen zin meer in nog een gel en besloot ik maar een halve banaan te pakken bij de verzorgingspost. Vlak na die post ging de weg even naar beneden, onder een snelweg door en toen weer omhoog. Daar heb ik even een paar honderd meter rustig gelopen, omhoog rennen ging echt niet meer. Weer boven gekomen voerde ik het tempo weer op en bij 32 kilometer besloot ik dat ik het echt gewoon ging halen, die marathon. Bij 33 kilometer dacht ik "nog 4 kilometer en dan nog maar 5" en zo telde ik af. Bij de 35 kilometer verzorgingspost ben ik nog even naar de wc geweest, we liepen inmiddels in de stad en even de bosjes in lukte hier echt niet ;-) Daarna doorgelopen op de automatische piloot, de ene voet voor de andere en dan weer andersom. Langs de kant werd het drukker en drukker en de mensen waren nog steeds super enthousiast. In de stad zat nog een klein venijnig stukje bergop en ik zag nog iemand op de weg zitten die werd verzorgd door hulpverleners. Toen maakte de weg een bocht naar links en was het nog 800 meter bergaf naar het stadion. Inmiddels stonden links en rechts dranghekken en het publiek stond rijen dik te juichen. En dan was er ineen het stadion, er waren rijplaten over de trappen gelegd zodat we zo naar binnen konden rennen, het stadion in en over de finish.