Nadat ik in 1985 klaar was met mijn studie Personeelwerk aan de Sociale Academie (de ASCA) was het tijd om aan het werk te gaan. Ik weet nog dat ik in de zaterdagkrant een advertentie zag staan waarin Randstad zocht naar intercedenten. Vereisten: een HBO opleiding, werkzaamheden: de juiste mensen vinden voor de juiste banen en andersom. Dat leek me leuk. Ik schreef een brief, knipte een foto uit tot pasfoto-formaat en deed het op de bus. De foto was er eentje uit de dierentuin in Londen, waarin ik poseerde bij het bord "The most dangerous animal on Earth". Het tekstje had ik er net afgeknipt :-)
Na een tijdje viel een uitnodiging in de bus: ik was een stap verder in de sollicitatieprocedure. Die procedure was wel bijzonder, want eerst was er een psychologische test, en de ronde daarna zouden er pas gesprekken plaatsvinden. De test vond plaats in Zwolle, duurde een halve dag en er bleken zo'n 40 mensen op te komen draven, dus het was een hele toestand. Maar al met al had ik wel het idee dat ik de test goed had gemaakt.
Dat bleek ook, want ik werd uitgenodigd voor de gespreks-ronde. Er vonden twee gesprekken plaats, met telkens twee managers aan de andere kant van de tafel. Na afloop van die gesprekken was ik ervan overtuigd dat ik het alsnog compleet verprutst had. Ik had natuurlijk wel een beetje een anti-establishment mentaliteit opgedaan op de ASCA, samen met nog wat autoriteits-allergie leidde dat ertoe dat de gesprekken niet heel soepel verliepen.
Tot mijn verrassing was de uiteindelijke uitslag wel dat ik werd aangenomen, blijkbaar was er toch een manager die het met mij aandurfde. Dat zegt des te meer over hoe goed ik de test wel had gemaakt, denk ik.
En wat was ik blij, op dat moment maar zeker ook achteraf, dat het door was gegaan! Toen ik net was begonnen vierden we het 25-jarig bestaan van Randstad met een mega-groot feest in Diemen, in enorme tenten op de plek waar later het hoofdkantoor gebouwd zou worden. Tientallen hotels in Amsterdam waren afgehuurd voor alle gasten, en we werden met bussen naar elk evenement gebracht en gehaald. Maar ook het werk bij Randstad vond ik echt super vet! Bij Randstad werkte je in kleine teams van 2 of 3 mensen, zogenaamde units. Ik werkte op de unit Technisch Personeel in Groningen, samen met een supertoffe collega, die al langer bij Randstad werkte. Een unit was bij Randstad echt een klein bedrijfje, waarvoor we met zijn tweeën verantwoordelijk waren. Zelf zorgen dus dat we mensen vonden en zelf zorgen dat we banen vonden. En dat ging heel goed. Natuurlijk waren er altijd knelpunten, dan weer te weinig loodgieters, dan weer te weinig werk, maar we zaten altijd vol ideeën hoe we dat gingen oplossen, en we hadden alle vrijheid om te doen wat we belangrijk vonden. We verzonnen creative advertentieteksten, organiseerden inschrijfavonden in de provincie, we gingen langs scholen, elke vrijdag kwamen uitzendkrachten langs met hun werkbriefje en namen we de tijd voor een praatje om zo goed mogelijk op de hoogte te blijven. Bier, fris, kaas en worst stonden elke vrijdag klaar en we haalden bij de bank verderop in een plastic tas tienduizenden guldens om iedereen uit te betalen.
We groeiden en groeiden, kregen er collega's bij en splitsten de unit weer, we werkten 's avonds en 's nachts aan offertes, niks was te gek. Maar na een drukke week pakten we dan ook wel eens geld uit de kas om even naar de pizzeria te gaan, dat hadden we wel verdiend. Maandags het bonnetje weer in de kas en dan klopte alles weer. Of we gingen een weekend skieën en kwamen bont en blauw terug, met een kater voor een week. Maar niks ziek melden, samen sloegen we ons er doorheen. Het was echt een onvergetelijke tijd, ontzettend hard werken maar super collega's, waar ik nog altijd met heel veel plezier aan terug denk. Werken bij Randstad was ook niet gewoon werk, het ging er altijd om de beste te willen zijn, alles moest tot in de details kloppen en samen konden we alles. "Randstad houdt niet van half werk" was de slogan, en dat klopte echt precies met hoe het was. Het heeft me ook heel erg gevormd qua omgang met mensen, tijdens en na de middelbare school was ik toch wel een beetje een nerd, en bij Randstad kwam ik er achter dat de wereld nog veel groter was dan ik dacht, en dat ik veel meer kon en durfde dan ik had verwacht.
Nadat ik een jaar bij Randstad had gewerkt begon er toch wel iets een beetje te kriebelen, ik wilde graag weer een opleiding gaan doen. Werken met mensen was echt heel leuk, maar ik miste toch een beetje het exacte, ik had op de middelbare school een exact vakkenpakket gedaan, vond ook de technische banen waarin ik bemiddelde erg leuk, en nam me voor om iets in de automatisering te gaan doen. Ik had thuis al sinds 1979 computers gehad, waar ik veel mee bezig was en veel plezier aan beleefde. Er stonde een advertentie in de krant dat de Rijks Universiteit een deeltijdstudie informatica zou gaan starten. Ik schreef voor meer informatie, maar kreeg na een poosje te horen dat de studie niet doorging in verband met gebrek aan geld. Dus besloot ik verder te kijken. Zowel de HTS als de HEAO hadden wel een deeltijdstudie. Die aan de HTS was technischer, maar hield ik dat je 1 dag in de week (vrijdag) naar school moest, en vrijdag was nou net de dag die je bij Randstad echt niet kon missen. Dus werd het de HEAO. De lessen waren op maandag-, woensdag- en vrijdag-avond, waarbij vrijdags de lessen wel eerder begonnen, om een uur of 4 's middags. Dat hield in dat ik vrijdags altijd de eerste 3 uur op school miste, maar dat moest dan maar.
Ondertussen had ook op de Randstad-vestiging de automatisering zijn intree gedaan. Voor de administratie van uitzendcontracten en uren-administratie kregen we een IBM systeem S/36 op de vestiging, en op elke vestiging werd een Systeemcoördinator aangewezen, die de eerste hulp was bij problemen, de backup regelde en aanspreekpunt was voor het hoofdkantoor. Dat werd ik natuurlijk voor onze vestiging. Ook kocht Randstad 10 PC's (voor het hele land!), en vestigingen die een goed plan hadden waarbij ze zo'n PC konden gebruiken konden dat indienen. Wij bedachten de Technische Vacaturekrant Noord, waarbij we elke dag alle vestigingen in Noord Nederland afbelden voor de technische vacatures en die dan elke dag in een "krantje" op de mat van al die vestigingen hadden liggen, zodat niet elke vestiging steeds elke andere hoefde te bellen om op de hoogte te blijven van elkaars vacatures. Ik maakte er een systeem voor in dBase III, en het werkte als een speer. Daarnaast maakte ik ook nog een vakantiekrachten-rooster systeem waarbij honderden vakantiekrachten volgens voorrang-regels werden ingeroosterd in vakantiebanen, een hele leuke puzzel.
In 1989 was het tijd om verder te gaan kijken, ik was bezig in het derde jaar van de HEAO, en wilde nu ook wel een baan in de IT. Daarnaast was het bij Randstad ook wel een beetje "move up or move out". De eerste jaren groeide je heel hard, zowel qua persoon als ook qua salaris, maar dan kon je ofwel verder groeien naar bijvoorbeeld een baan als vestigingmanager (als je dat wilde en je had het in je, wat bij mij beide niet het geval was), of je ging ergens anders werken. De meeste mensen hadden na een paar jaar contacten genoeg, veel begonnen voor zichzelf, een baan bij Randstad is denk ik wel een van de beste manieren om je daarop voor te bereiden. Ik knipte een paar advertenties uit Intermediair, schreef 10 brieven en had binnen no time 8 gesprekken, en kon al gauw kiezen uit meerdere aanbiedingen. Collega's organiseerden een super afscheidsparty met band die "Hit the road Jack" speelden (en nog veel meer) en ik had als afscheidskado nog een computerspelletje gemaakt waarin je Randstad-kennis op de proef werd gesteld, met als doel een heus RUB-Yup certificaat te verdienen.
En toen aan de slag in de IT, het werd:
Coopers & Lybrand