Eind 2019 leek het me mooi om weer eens vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik las in de krant een artikel over De Luisterlijn, een organisatie waar vrijwilligers dacht en nacht klaar staan om een gesprek te voeren met wie daar ook maar behoefte aan heeft. In een maatschappij waarin we steeds meer in "wij" en "zij" denken lijkt het me belangrijk dat we ook luisteren naar mensen die heel anders tegen de wereld aan kijken dat wijzelf, en daarom leek dit me erg mooi werk.
Ik solliciteerde en werd tijdens het kennismakingsgesprek nog veel enthousiaster. Gelukkig was het enthousiasme wederzijds en dus kon ik begin 2020 beginnen aan de training voor vrijwilligers, en daarna aan de slag.
Het werk bij de Luisterlijn is echt een verrijking geweest, ik heb met zoveel mensen mogen praten, vaak over van alles wat er in hun leven gebeurde of gebeurd was. Een inkijkje in iemands leven kan je echt in je hart raken, en veel gesprekken deden ook echt wel iets met me. Het was ook heel fijn dat het gevoel van een "klik" wederzijds was en dat dat ook vaak zo werd uitgesproken. Niet alleen voor de bellers waren dit waardevolle gesprekken, ook voor mij waren ze heel bijzonder.
Daarnaast waren ook de intervisies met collega's erg waardevol, fantastisch hoeveel je van elkaar kunt leren.
Op den duur begonnen met name de nachtdiensten me wel op te breken, vooral naast een baan overdag. Maar misschien dat ik ooit, als ik wat meer tijd over heb, het werk bij de Luisterlijn nog een keer weer op kan pakken.